راه آهن قد یمی ترین و او لین شیوه حمل و نقل عمومی است و تا قبل از توسعه همه جانبه حمل و نقل جاده ای در او ایل قرن بیستم م یلادی در زمینه حمل و نقل زم ینی بار و مسافر بی رقیب بود . بعد از جنگ جها نی دوم با بهبود ز یادی كه در وضع یت تولید اتومبیلها ، احداث اتوبان ها و ارائه سرویس های هوایی صورت گرفت ، شیوه های دیگر در دسترس تعداد بس یار بیشتری از مردم قرار گرفت و به این تر تیب سهم را ه آهن در جابجایی مسافر كاهش ز یادی یافت. پس از جنگ جهانی دوم در ژاپن و اروپا توجه زیادی به توسعه و بهبود راه آهن داده شد، در حا لی كه در ایالات متحده آمریكا در حمل و نقل مسافری سیاست بر توسعه حمل و نقل هوایی و جاد ه ای و گسترش و تكمیل روزافزون شبكه اتوبان ها ی بین ایالتی قرار گرفت .
راه آهن مسافری در ایالات متحده آمریكا كمتر رقابتی بوده است ، چون در درجه اول دولت به توسعه حمل و نقل هوایی و جاد ه ای توجه داشته است و د ر درجه دوم این كشور بسیار پهناور و باچگا لی جمعیتی كم است و در چنین كشورها یی توسعه را ه آهن مسافر ی آنهم از نوع پرسرعت مقرو ن به صرفه نیست