کمربند چین و تراست زاگرس که حدود 2000 کیلومتر از جنوب شرق ترکیه تا جنوب ایران گسترش دارد نتیجه تغییرات ساختاری در سیستم پروفورلند (proforeland) زاگرس است. حوضه‌های خلیج فارس و نواحی خوزستان به انضمام جلگه عراق و همچنین حوضه‌های پلاتفرم و پادگانه قاره‌ای درزیر آنها نمونه‌های جدیدتری از سیستم مذکور هستند. این کمربند از نظر ساختمانی شامل مجموعه‌ای از ورقه‌های تراستی است که از طبقات رسوبی اواخر نئوپروترزوئیک تا فانروزوئیک تشکیل شده‌اند و ضخامت آنها در لبه خارجی کمربند (حاشیه جنوب غربی زاگرس) به 7 تا 12 کیلومتر می‌رسد.
کوه زایی زاگرس محصول سه فرایند متوالی تکتونیکی است: 1- فرورانش صفحه اقیانوسی نئوتتیس به زیر صفحه لیتوسفری ایران در طول کرتاسه. 2- جایگیری تعدادی از ورقه‌های اقیانوسی نئوتتیس برروی حاشیه قاره‌ای غیر فعال عربستان در اواخر کرتاسه. 3- برخورد لیتوسفر قاره‌ای عربستان با صفحه ایران در پایان کرتاسه و بعد از کرتاسه. این کوه زایی از سمت شمال توسط گسل چپ گرد و امتداد لغز شرق آناتولی و از سمت جنوب شرق توسط خط عمان که یک گسل انتقالی باقیمانده از زمان باز شدن نئوتتیس است محدود می‌شود.