در شرایط کنونی متخصصین ما طبق عادت تصمیم هایی میگیرند که بدون مشورت بخشی از جامعه و به طور مشخص کودکان است. درباره تعیین کاربري مورد نیاز و هزاران مسئله دیگر تصمیم هایی گرفته می شود که فاقد ایده ها و تجربه هاي این گروه از شهروندان است. اتومبیل که یک شی و یک موجود غیرزنده است در مقایسه با کودکان مورد توجه بیشتري قرار دارد و براي آن برنامه ریزي میشود. اکثریت شهرها را بزرگسال ها
طراحی میکنند. طراحان، برنامه ریزان، معماران، سیاستمداران و... به ندرت در برنامه ریزي و طرح ها صدای گروهی از کودکان در نظر گرفته می شوند که حتی قدشان به میزهاي ادارات نمی رسد. کودکان به عنوان بخش قابل توجهی از ساکنین شهرها همواره مورد اغماض مسؤولین و برنامه ریزان شهری قرار گرفته اند .توجه بهکودکان به عنوان قشر آسیب پذیر در طول تاریخ همواره در حال بهبود بوده است. کودکانی که عمدتا به عنوان امیدهای آینده شناخته می شوند، ولی امروز ادبیات مدیران نشان می دهد که در بسیاري از قسمت ها این امیدهای آینده دیروزی، امروزه به معضلی در روند اداره جامعه تبدیل شده اند. در سالهاي اخیر در محافل علمی، رسانه های جمعی و غیره از واژهای تحت عنوان شهر دوستدار کودک صحبت به میان آمده است و پژوهش های مختلفی نیز انجام گرفته است. آنچه از نتایج پژوهش های شهر دوستدار کودك و حق کودک به هر برمی آید آن است که در اکثریت آنها تنها به فضاهای بازی مجهز، تجهیز مبلمان در پارک ها و ... توجه شده است و حتی در مطالعاتی که با عنوان توجه به حقوق کودک صورت گرفته است و و تنها به ارائه راهکارهای مشابه پژوهشهای پیشین خود بسنده کرده اند.